بررسی تاثیر فعالیت هوازی ویژه بر شاخص های الکتروکاردیوگرام در دختران غیر فعال سالم

هدف از اجرای تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته فعالیت هوازی بر مدت زمان شاخص های موج p، قطعه ی p-r، فاصله ی p-r، کمپلکس qrs، قطعه ی st، فاصله ی st، موجt، فاصله ی qt و فاصله ی r-r از الکتروکاردیوگرام در بین دختران غیرفعال بود. روش تحقیق: بدین منظور، تعداد 30 نفر دانشجوی دختر سالم غیر فعال انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش ( تعداد 15 نفر، سن:356/1±867/19 سال، قد: 151/5± 3/159سانتی متر، وزن: 561/10± 367/57 کیلوگرم) و گروه کنترل ( تعداد 15 نفر، سن: 686/1± 929/19 سال، قد: 967/5± 215/159 سانتی متر، وزن: 979/7± 572/53 کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش در طی یک دوره ی 12 هفته ای، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه به فعالیت دویدن با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه پرداختند. از آزمودنی های هر دو گروه قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی آزمون الکتروکاردیوگرام( ecg) به عمل آمد. تمام اندازه گیری ها در لید ii انجام گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که 12 هفته تمرین هوازی، مدت زمان موج p، قطعه ی p-r، فاصله ی p-r، کمپلکس qrs، قطعه ی st، فاصله ی st، موجt، فاصله ی qt و فاصله ی r-r افزایش معنی داری پیدا می کند. نتایج هم چنین نشان داد که بین میانگین اختلاف مدت زمان شاخص های مورد سنجش در دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها چنین می توان گفت که 12 هفته فعالیت هوازی می تواند منجر به افزایش مدت زمان هر دوره ی قلبی و به عبارتی کاهش ضربان قلب و افزایش کارآیی سیستم قلبی – عروقی شود.